Η σίτιση με σωλήνα σε άτομα που ζουν με άνοια είναι ένα αμφιλεγόμενο θέμα που εγείρει σοβαρά ηθικά, ιατρικά και κοινωνικά ζητήματα. Παρά την έλλειψη ισχυρών επιστημονικών αποδείξεων που να υποστηρίζουν ότι η τεχνητή σίτιση βελτιώνει την επιβίωση ή την ποιότητα ζωής των ατόμων με άνοια, η χρήση της παραμένει μια συχνή επιλογή σε περίπτωση που το άτομο αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κατάποσης (δυσφαγία). Ωστόσο, οι ερευνητές, όπως οι Finucane et al. (1999) και Davies et al. (2021), επισημαίνουν ότι η σίτιση με σωλήνα δεν φαίνεται να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητες συνέπειες όπως πνευμονία από εισρόφηση και έλκη πίεσης, ενώ δεν μειώνει τον πόνο ή τα ψυχολογικά συμπτώματα. Επιπλέον, η απομάκρυνση από τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις που προσφέρει το φαγητό με το χέρι, μπορεί να αποξενώσει το άτομο από τις ανθρώπινες επαφές που είναι τόσο κρίσιμες για την ψυχική του υγεία.

Εντούτοις, η αναγκαστική σίτιση με σωλήνα μπορεί να θεωρηθεί απάνθρωπη και να καταστρέψει την αξιοπρέπεια του ατόμου, ειδικά σε προχωρημένα στάδια άνοιας, όπου η επικοινωνία περιορίζεται. Η έννοια της «χειρονομικής σημασίας», όπως σημειώνεται στη βιβλιογραφία, υπογραμμίζει ότι οι χειρονομίες του ατόμου, ακόμη και όταν δεν είναι λεκτικές, μπορεί να φέρουν βαθύτερο νόημα. Για παράδειγμα, η άρνηση να φάνε ή η αντίσταση στη χρήση σωλήνα σίτισης μπορεί να εκφράζει μια επιθυμία για αυτονομία ή μια ένδειξη ότι το άτομο θέλει να αποφύγει αυτή τη μορφή επέμβασης. Ως εκ τούτου, η απόφαση για τη χρήση τεχνητής σίτισης πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις προσωπικές επιθυμίες του ατόμου και τις πολιτισμικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις του, που διαμορφώνουν την αντίληψή του για την υγειονομική φροντίδα.

Από την άλλη πλευρά, η σημασία του φαγητού και του ποτού για τα άτομα με άνοια δεν περιορίζεται μόνο στη σωματική τους ανάγκη για τροφή, αλλά περιλαμβάνει και τις ψυχοκοινωνικές διαστάσεις της φροντίδας. Το φαγητό μπορεί να είναι μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες για κοινωνική αλληλεπίδραση και για την ενίσχυση της αίσθησης της ταυτότητας και της αυτονομίας του ατόμου. Όπως αναφέρει η μελέτη των Anantapong et al. (2021), για τα άτομα με άνοια, το φαγητό και το ποτό μπορεί να είναι μια πράξη που διατηρεί την ποιότητα ζωής τους, ακόμη και όταν δεν συνεισφέρει άμεσα στη σωματική τους υγεία. Έτσι, η απόφαση για το είδος της σίτισης δεν είναι μόνο ιατρικό ζήτημα, αλλά και ηθικό, καθώς η ανάγκη για σεβασμό στην αξιοπρέπεια και την αυτονομία του ατόμου γίνεται εξαιρετικά σημαντική στην ολοκληρωμένη φροντίδα.